Over mannen die vrouwendingen doen

Mannen kunnen geen twee dingen tegelijk en vrouwen kunnen niet kaartlezen. Komt je dat bekend voor? Gelukkig, want het is sneu voor de statistieken wanneer ik met mijn bericht kom. Het moet ergens wel op waarheid gebaseerd zijn. Nu heb ik mijn lief heel hoog in achting wanneer het om orientatie en richtinggevoel gaat. Is hij ergens geweest, dan herkent hij zo de weg en loodst mij, die niet zo sterk is op dit punt, overal zo heen. Ik had dus hoge verwachtingen wanneer het om kaartlezen gaat. Maar tijdens een weekendje Berlijn werd ik getrakteerd op een hilarische situatie die alle clichés tegenspreken. Je ziet het misschien niet heel goed, maar de foto hierboven laat zien waarom ik bijna op de grond heb gelegen van het lachen. Hij draaide de kaart zo behendig mee met de route die we liepen! Een echte vrouw dus!

Vooroordelen? Liever niet, tenzij...

Ik zit in de trein. Kom net uit de bus want de treinen reden niet tussen Nijmegen en Arnhem. Heb me moeten haasten en ben blij dat ik op het nippertje de aansluitende trein gehaald heb. En met mij is een meneer net zo blij. Hij wil dat graag met me delen. Ik bekijk hem eens…

Hij is een jaar of 50. Hij draagt een groezelig vieze jas, een goedkope pet waar vettige piekharen onder vandaan komen. En jawel, witte sportsokken in zijn sandalen. Niet echt mijn type dus. En omdat ik toch al wat chagrijnig ben door de hectische reis besluit ik hem keihard te negeren. Ik heb geen zin om te kletsen en ik vind hem vooral een beetje engig…

Dan schalt de melodie van de Pussycat Dolls door de coupé heen. Of eigenlijk hijgt de zangeres de woorden ‘Don’t you wish your girlfriend was hot like me’ door het treinstel. Ik kijk om me heen. Zo druk is het niet, maar het duurt even voordat de eigenaar van de telefoon zijn telefoon gevonden heeft. Het blijkt de man naast me te zijn. Mijn gevoel wordt bevestigd door zijn ringtone. Hij is engig.

Leven in eh …, met eh…, nee uit mijn weekendtas

Ik leef op het moment als een nomade. Ik pendel op en neer tussen Venlo en Zwolle, Den Haag en Venlo, via Utrecht en Amsterdam als het even moet. Dus ik leef uit een tas, een heel grote tas moet ik zeggen. En dit levert af en toe wat minder praktische situaties op.

Een heerlijk pinksterweekend in Zwolle, de dag erna werken in Den Haag. Met de trein. Moet ik ook naar Zwolle met de trein. Maar dan moet de laptop mee, zakelijke kleren en kleren voor het hele weekend. Het wordt mooi weer, minder weer. Lectuur mee, werkmap. We gaan met de motor op pad dus ook bergschoenen mee… Een hééle grote tas mee. En dat kan niet op de fiets. Dus lopen naar het station. En dat betekent ook na een lange werkdag lopen naar huis.

Op de slippers, terwijl het geen mooi weer meer is. Maar ver lopen op de nette schoenen die ik aan had kan niet, want die zijn te hoog om meer dan 50 passen mee te lopen. Oftewel, zakelijk. En mijn slippers zijn het enige alternatief. De rest ligt nog in Zwolle. In die grote tas. Die ik achter heb gelaten omdat ik niet alles kan meesjouwen naar Den Haag. En maar goed ook, want de terugweg verliep een stuk minder soepel dan de heenweg. Den Haag Venlo via Utrecht en Eindhoven. Niet erg, wel onhandig.
Net als het feit dat ik bedenk dat de broek die ik morgen aan wil… juist! Nog in Zwolle ligt!