Van lelijk tot interessant

Telkens wanneer ik op weg ben naar mijn favoriete spot, het stadsstrand in Venlo, is de ondergang van het het voormalige stadskantoor verder gevorderd. Ik vind het fascinerend hoe één van de lelijkste gebouwen van Venlo toch nog mooie, interessante plaatjes kan opleveren. Beter laat dan nooit, denk ik dan maar. Toch is het ook wel gek; dit was ooit 6 jaar lang mijn werkplek. Wat ik hier allemaal heb meegemaakt; ik zou er een boek over kunnen schrijven. Het mooie van deze situatie is dat er nu wél frisse lucht binnenkomt....

Wat nou klagen? Echt niet!

Lag het aan de naderende WK-finale of werkt het weer écht niet mee? In dit geval het laatste, maar de gymzaal waar ‘mijn wedstrijdgroep’ traint helpt ook niet mee. Een schuin dak, een grote glazen wand en ramen die niet meer open kunnen in de kleedlokalen. Het was dus warm in de zaal. Een sauna.


Moet je dan een training door laten gaan of niet? Het is al drie weken warm en moet je dan drie weken geen lesgeven? Ik vind van niet. En ‘mijn meiden’ hebben afgelopen zondag het bewijs geleverd.

Ja, ik ben verantwoordelijk voor een aangepaste training. En voor regelmatige drinkpauzes. En ik ben er vooral ook voor om het tomeloze enthousiasme een beetje af te remmen. Ik had veel balksituaties opgebouwd waar de meiden in hun eigen tempo kunnen oefenen en zichzelf kunnen uitdagen.

En dat deden ze… ik denk dat er een aantal meiden heel blij naar huis toe zijn gegaan. Salto van de balk af, alleen. Flikflakken en boogjes op de balk, alleen op banken en op de lage balk. Er was geen houden aan. Het zweet gutste langs de hoofdjes, maar klagen? Ho maar. En ik kon alleen maar blij toekijken. Zwetend overigens…

Gelukkig zijn de winkels tegenwoordig ook op zondag open en kon ik tussendoor op een ijsje trakteren. Want dat hebben ze verdiend. Kom op meiden, nog een week te gaan en dan hebben we vakantie. Ik ben trots op de inzet en het enthousiasme. Hoe warm het ook is….

DE finale van gisteren, maar dan anders

11 juli, 17.30 uur: één van de vele Duitsers in Venlo met wellicht een identiteitscrisis. Everyone wants to join a winning team (dachten we en ze toen nog)

11 juli 18.00 uur: het carnaval barst los

20.00 uur: deze ogenschijnlijk eenzame duif kijkt samen met duizenden oranjefans op de Venlose Markt uit naar de wedstrijd. En ja hoor, hij heeft de hele wedstrijd uitgezeten. En nee hoor, hij was niet dood.

22.20 uur (ja, net na de officiele 90 minuten): mijn persoonlijke hoogtepunt; de rij voor de mannenwc terwijl de vrouwen eens een keer gewoon door konden lopen. Het blijft toch wel een mannenfeestje...

Ik ben er klaar voor!

Nadat de vorige wedstrijd de plaggen gras in het rond vlogen en het voetbal op een potje voetbal begon te lijken, ben ik mijn eigen WK gras maar gaan kweken. Want een finale verdient goed gras. En het is er helemaal klaar voor..... Op naar vanavond.

Zwemmen op het droge

Zo, we hebben hem achter de rug… de warmste dag van het jaar. Ik vind het knap dat ze dat zo kunnen voorspellen, want het jaar is ten slotte pas half op weg en de zomer net begonnen. Maar warm was het wel. En als het dan niet kwam door de zon, dan wel door de spanning van het voetballen. De oranjekoorts steeg naar extreme hoogtes …. Maar liefst naar 43 graden.


In mijn auto tenminste toen ik verwoede pogingen deed om Eindhoven uit te komen. Want er was brand en niet zo’n kleintje ook. Mijn verkeersader naar Venlo afgesloten. Brandweerwagens, ambulances en politie reden af en aan en ondertussen stond ik in files. Niks aan te doen, maar ik stond er wel. En reed rond als een kip zonder kop. Zonder airco, want zoals ik al zei had ik die nog niet laten maken. Eigen schuld dikke bult. Maar ondertussen was het wel zwemmen in mijn auto.

Dat ga ik morgen maar eens overdoen; maar dan in die Blaue Lagune. Zonder Duitsers waarschijnlijk, want die zitten met z’n allen voor de tv. Lekker rustig. Nederlands / Venloos feestje in Duitsland. Zou dat een voorteken zijn???

Tropenrooster

Het is warm, lekker warm. Hitteprotocollen treden in werking. In de trein zie ik slome, slapende mensen met open monden om het klein beetje zuurstof dat er nog over is in de coupé op te slurpen. Bij mijn ene opdrachtgever is het kantoorpand donker, want TL licht geeft extra warmte af. Er wordt ijs uitgedeeld om iedereen die niet thuis voor (of in) zijn koelkast kan zitten een hart onder de riem te steken. Bij de andere opdrachtgever wordt de airco angstvallig op -15 gezet, want mensen mochten ook maar iets meekrijgen van de bijna hittegolf. De anders zo stevig gevulde schappen met salades bij de Albert zijn leeg, je komt kletsnat uit de auto (want de airco doet het weer eens niet) en we genieten met z’n allen van zwoele avonden op het terras. Herkenbaar?


Ja, we leven in de tropen op het moment. En daar zijn we niet helemaal op gebouwd, onze hectische maatschappij is daar niet op ingericht. Dus kijken we het kunstje af bij onze zuiderburen. Ik ga redelijk laat naar bed omdat het dan lekker afgekoeld is op de slaapkamer. De ramen staan lekker open zodat frisse lucht er voor zorgt dat je in ieder geval tot een uur of 7 door kunt slapen. Lees; dit is een illusie. Op het moment dat de muggen me eindelijk met rust laten ben ik getuige van het tropenrooster van de achterbuurman. Hij begint lekker fluitend om kwart voor 6 met zijn zaag en boorwerk aan de dag…. Ja, om kwart voor 6.

Magnana, magnana. Erger u vooral niet. Blijf rustig. Het resultaat, nu om half 8 ‘s ochtends: een artikel en dit blog. Vanavond maar op tijd naar bed.