Het blarenseizoen is weer begonnen!

Je voelt het, je ziet het en hoort het; de lente is weer in het land. Die is voor mij pas echt begonnen wanneer ik mijn winterse laarzen aan de kant kan schoppen, de sokken in de lade kan laten liggen en weer met mijn blote voeten in mijn pumpjes kan stappen. Dat kan mij niet vroeg genoeg zijn.

Mijn voeten denken daar echter heel anders over, dit blijkt ook dit jaar weer. Zij zijn niet zo snel zomerklaar als mijn hoofd graag zou zien. Ze denken zelfs; “wat doe je ons aan! We hebben de hele winter lekker toegestopt gezeten, beschermd tegen het schuren van die onmogelijke schoenen die je soms aantrekt.”

Juist ja, ze protesteren hevig… en de eerste blaren zijn een feit. Maar liefst vijf stuks prijken er op mijn tenen, waardoor ik gisteravond geen stap meer kon zetten. Met als resultaat van vandaag: charmante zilveren pumps… met herensokken! Weliswaar de dunste die mijn lief in zijn kast had liggen, maar toch. Het zorgt ervoor dat ik de dag enigszins lachend doorkom, maar mijn schijnbaar stralende glimlach is meer die van een boer met kiespijn. Tja, het doet toch behoorlijk afbreuk aan het zomergevoel, morgen toch weer even de laarzen aan.

Onbekend maakt onbemind?

Gisteren ben ik naar de film White material geweest in het filmhuis in Venlo. Dit is een franse film over een naderende burgeroorlog in een Afrikaans land. Waar het gevaar voor met name blanken met de minuut groeit, maar een blanke eigenaresse van een koffieplantage weigert te vertrekken uit het land waar ze is geboren. En waar ze uiteindelijk wordt geconfronteerd met de consequenties van haar eigenwijsheid en naïviteit.

Ik vond de film intrigerend door de traagheid, spannend door de muziek en indrukwekkend door het realistische filmwerk. Hij heeft me dan ook constant weten te boeien.

En met mij volgens mij acht andere bioscoopbezoekers. Inderdaad, de zaal was bijna leeg. En dat op een zaterdagavond. Ik begrijp het niet zo goed. Goede film, je betaalt een schijntje voor een avond entertainment, gezellige sfeer, vriendelijke medewerkers die er nota bene vrijwillig werken. Midden in het centrum van onze eigen stad.

Een verklaring? Die heb ik niet echt. Er worden geen enorme kaskrakers vertoond en eerlijk is eerlijk, soms zit er wel eens een film bij die wat tegenvalt. Maar is dat in de grote bioscopen niet net zo? Het filmhuis is misschien niet zo bekend onder de Venlonaren. Maakt onbekend in dit geval onbemind? Wat mij betreft zou dit volledig onterecht zijn… Bij dezen ook een pleidooi voor het filmhuis in Venlo.

Yes! We did it...!

Zondag 22 maart, de dag waar we een beetje huiverig naar uitgekeken hebben is voorbij. Zonder optimale voorbereiding, maar met heel veel goede moed stonden we in onze flitsende outfitjes aan de start van de 10 kilometer van de Venloop.

We hebben lekker gelopen, door de regen, door de wind, maar aangemoedigd door de vele mensen langs de kant. Helemaal gaaf. Nu weet ik waarom duizenden mensen dit doen. En wat ben ik dan toch wel trots op mijn stad; dit is Venlo ten voeten uit. En masse steunen de venlonaren dit fantastische evenement. Het geeft mij in ieder geval een klein beetje vleugels. Een klein beetje maar, want onze tijd was nog geen toptijd te noemen, maar voor mij top genoeg. En dan blijft er ook nog wat te verbeteren over.

Want dat gaan we doen! Het is (weer) het begin van een mooie hardloopcarriere. Wellicht volgend jaar het echte werk, de halve marathon. De intentie is er in ieder geval, de daden volgen vast nog.

Laat een stel amateurs los….

Menig automobilist moet afgelopen donderdagavond vreemd opgekeken hebben in het centrum van Venlo. Hij of zij werd geconfronteerd met de vele camera’s langs de weg. En nee, het was niet de zoveelste guerilla politieactie, dit diende een ander doel: licht vangen, het juiste moment pakken, met lange sluitertijden oefenen.

Juist, onze groep amateurfotografen was losgelaten om buiten in het donker aan de slag te gaan. Het resultaat vind je hier…. Let vooral ook even op de foto van het stoplicht. Dus, wanneer je me binnenkort in het donker langs de weg ziet staan om de zoveelste onmogelijke foto te maken, zwaai dan vooral even!

Je verzint wel eens wat

Ik moet zelfs beter gaan zitten om überhaupt nog iets door mijn achteruitkijkspiegel te kunnen zien… Mijn auto is namelijk propvol, met schilderijlijsten, bouwlint, een oude telefoon en nog meer attributen die ik gisteren nodig had. En dat was heel wat. Gewapend met steekwagen, die ik ook nog bij me had, moest ik alles uitladen.

Ik hoor je denken: ‘wat doet een communicatieadviseur in vredesnaam allemaal?’ Nou je bent bijvoorbeeld verbonden aan een mooi, grootschalig project zoals de renovatie van het gemeentehuis in Venray. En je bedenkt creatieve dingen voor de klant. In dit geval een tentoonstelling. En die kun je mooi van achter je bureau bedenken en laten ontwerpen. En veel collega’s helpen mee. Maar uiteindelijk ben ik diegene die bij de klant over de vloer komt en daarom mag ik inrichten, plakken, afzetten, sjouwen, repareren totdat het er piekfijn uitziet. Een adviseur, juist die adviseert, maar is ook zeker niet vies van de uitvoering…

En het resultaat mag er zijn: een tentoonstelling met het thema ‘oud ontmoet nieuw’, over hoe het was, hoe het is en hoe het worden zal. Het kost wat energie, maar dan heb je ook wat!

Sas meets VVV

Mensen in mijn omgeving konden het bijna niet geloven, maar afgelopen zaterdag was het zover. Een vriend gaf me de kaartjes en ik kreeg de kans om VVV in actie te zien. En het was een hele belevenis, mijn eerste voetbalwedstrijd.

Maar wel jammer; kom ik een keertje kijken, verliezen ze. En ik denk, met mijn miserabele voetbalkennis, te weten waarom. Niet omdat Calabro geschorst was of Uchebo geblesseerd. Dit kwam omdat de beste spelers om me heen zaten. Je hoort het zo vaak, mannen die commentaar hebben op het spel van hun favoriete club. En eerlijk is eerlijk, ik ben ook niet anders gewend, vroeger thuis, zondagavond studio sport. Inclusief thuiscommentaar.

Ik heb wel veel geleerd… Dat je bijvoorbeeld schoten op het doel laag moet inzetten en vooral niet hoog, want daarmee geef je de keeper meer kans de bal te pakken. Maar toch snap ik het niet echt… wanneer je toch de moeite neemt om naar het stadion te gaan, gezellig een avondje uit, je thuisclub toejuichen… of niet natuurlijk.

Maar ach daar zal ik wel vrouw voor zijn. Zo miste ik bijvoorbeeld ook het commentaar dat ik gewend ben op tv. Best lastig en ik heb naderhand toch nog maar even de samenvatting gekeken. Dan wordt er ook een waardering aan de wedstrijd gegeven. Slechte wedstrijd. Jammer. Voor herhaling vatbaar? Zeker… ik vond het absoluut de moeite waard. Een avondje entertainment… op het veld en in het publiek.

Hier doe je het toch voor....

Iedereen die me kent weet dat turnen één van mijn passies is. En dat het ook veel tijd kost. Maar het is meer dan de moeite waard. Dat bewijst deze foto. Met dank aan Arlette, die deze foto gemaakt heeft....

Welke relatie hebben wij?

Het is enorm druk in de stationshal van Utrecht, zoals altijd. Mensen kijken om. Ze roepen: ‘lachen’, maar vragen zich volgens mij vooral af wat onze relatie is. En wat de reden is van deze vreemde fotoshoot, midden tussen de mensen.

Vandaag was het zover, de aftrap voor de nieuwe bloggers van Actiz. En een eerste terugkombijeenkomst voor de bloggers die al een paar maanden bezig zijn. Ik begeleid op dit moment één van hen en zij biedt mij wekelijks een kijkje in de zorgwereld. En niet alleen mij; iedereen kan op www.mijntijdvoordezorg.nl lezen over de échte wereld van de zorg. En die verschilt behoorlijk van hetgeen we door de media voorgespiegeld krijgen. Ik geniet wekelijks van de verhalen en krijg er energie van. Ik vind het heerlijk dat ik een bijdrage kan leveren aan dit mooie project.

Nu ga ik een tweede blogger begeleiden. Zijn eerste verhaal verschijnt binnenkort. En ik verwacht dat dit de start is van nog meer mooie verhalen. Om die reden werden hij en ik op de foto gezet. De start van onze prille werkrelatie werd hier vastgelegd.

Windkracht 100… lekker hardlopen

De lente zou in aantocht moeten zijn, maar niet in Nederland hoor. Het regent, het sneeuwt en soms waai je letterlijk weg. Weet je het nog? Anderhalve week geleden op zondag? Heel Nederland zette de verwarming hoger, deed de gordijnen dicht of kroop gewoon gezellig in bed. Het was namelijk windkracht 100 buiten.

En wij? Wij gingen een rondje rennen. Ik voel de druk van de 10 kilometer namelijk. 21 maart komt steeds dichter bij en ik ben er niet klaar voor.

En dat rondje werd een rondje van maar liefst 7,5 kilometer! De eerste helft viel mee; maar toen hadden we dan ook de wind in de rug. Maar de tweede helft… Afzien, vechtend tegen windkracht 100, de wind die me vooral nogmaals inwreef dat ik binnen had moeten blijven. En mijn ratio zei hetzelfde. Waarom moest dit nou weer zo nodig? In de striemende regen, onder het randje van mijn pet, zag ik de hardloopschoenen van mijn lief moeizaam voortbewegen. Net wat minder moeizaam dan de mijne overigens, en ze helpen me altijd mezelf voort te slepen. Want stoppen is geen optie, nooit, ook niet met dit weer.

Zo gezegd, zo gedaan. Het is gelukt, het geeft een kick en het geeft vooral moed voor die 10 kilometer. Eenmaal thuis, nagenieten, gordijnen dicht en lekker eten! Net als de rest van Nederland!