De lente zou in aantocht moeten zijn, maar niet in Nederland hoor. Het regent, het sneeuwt en soms waai je letterlijk weg. Weet je het nog? Anderhalve week geleden op zondag? Heel Nederland zette de verwarming hoger, deed de gordijnen dicht of kroop gewoon gezellig in bed. Het was namelijk windkracht 100 buiten.
En wij? Wij gingen een rondje rennen. Ik voel de druk van de 10 kilometer namelijk. 21 maart komt steeds dichter bij en ik ben er niet klaar voor.
En dat rondje werd een rondje van maar liefst 7,5 kilometer! De eerste helft viel mee; maar toen hadden we dan ook de wind in de rug. Maar de tweede helft… Afzien, vechtend tegen windkracht 100, de wind die me vooral nogmaals inwreef dat ik binnen had moeten blijven. En mijn ratio zei hetzelfde. Waarom moest dit nou weer zo nodig? In de striemende regen, onder het randje van mijn pet, zag ik de hardloopschoenen van mijn lief moeizaam voortbewegen. Net wat minder moeizaam dan de mijne overigens, en ze helpen me altijd mezelf voort te slepen. Want stoppen is geen optie, nooit, ook niet met dit weer.
Zo gezegd, zo gedaan. Het is gelukt, het geeft een kick en het geeft vooral moed voor die 10 kilometer. Eenmaal thuis, nagenieten, gordijnen dicht en lekker eten! Net als de rest van Nederland!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten