Van lelijk tot interessant

Telkens wanneer ik op weg ben naar mijn favoriete spot, het stadsstrand in Venlo, is de ondergang van het het voormalige stadskantoor verder gevorderd. Ik vind het fascinerend hoe één van de lelijkste gebouwen van Venlo toch nog mooie, interessante plaatjes kan opleveren. Beter laat dan nooit, denk ik dan maar. Toch is het ook wel gek; dit was ooit 6 jaar lang mijn werkplek. Wat ik hier allemaal heb meegemaakt; ik zou er een boek over kunnen schrijven. Het mooie van deze situatie is dat er nu wél frisse lucht binnenkomt....

Wat nou klagen? Echt niet!

Lag het aan de naderende WK-finale of werkt het weer écht niet mee? In dit geval het laatste, maar de gymzaal waar ‘mijn wedstrijdgroep’ traint helpt ook niet mee. Een schuin dak, een grote glazen wand en ramen die niet meer open kunnen in de kleedlokalen. Het was dus warm in de zaal. Een sauna.


Moet je dan een training door laten gaan of niet? Het is al drie weken warm en moet je dan drie weken geen lesgeven? Ik vind van niet. En ‘mijn meiden’ hebben afgelopen zondag het bewijs geleverd.

Ja, ik ben verantwoordelijk voor een aangepaste training. En voor regelmatige drinkpauzes. En ik ben er vooral ook voor om het tomeloze enthousiasme een beetje af te remmen. Ik had veel balksituaties opgebouwd waar de meiden in hun eigen tempo kunnen oefenen en zichzelf kunnen uitdagen.

En dat deden ze… ik denk dat er een aantal meiden heel blij naar huis toe zijn gegaan. Salto van de balk af, alleen. Flikflakken en boogjes op de balk, alleen op banken en op de lage balk. Er was geen houden aan. Het zweet gutste langs de hoofdjes, maar klagen? Ho maar. En ik kon alleen maar blij toekijken. Zwetend overigens…

Gelukkig zijn de winkels tegenwoordig ook op zondag open en kon ik tussendoor op een ijsje trakteren. Want dat hebben ze verdiend. Kom op meiden, nog een week te gaan en dan hebben we vakantie. Ik ben trots op de inzet en het enthousiasme. Hoe warm het ook is….

DE finale van gisteren, maar dan anders

11 juli, 17.30 uur: één van de vele Duitsers in Venlo met wellicht een identiteitscrisis. Everyone wants to join a winning team (dachten we en ze toen nog)

11 juli 18.00 uur: het carnaval barst los

20.00 uur: deze ogenschijnlijk eenzame duif kijkt samen met duizenden oranjefans op de Venlose Markt uit naar de wedstrijd. En ja hoor, hij heeft de hele wedstrijd uitgezeten. En nee hoor, hij was niet dood.

22.20 uur (ja, net na de officiele 90 minuten): mijn persoonlijke hoogtepunt; de rij voor de mannenwc terwijl de vrouwen eens een keer gewoon door konden lopen. Het blijft toch wel een mannenfeestje...

Ik ben er klaar voor!

Nadat de vorige wedstrijd de plaggen gras in het rond vlogen en het voetbal op een potje voetbal begon te lijken, ben ik mijn eigen WK gras maar gaan kweken. Want een finale verdient goed gras. En het is er helemaal klaar voor..... Op naar vanavond.

Zwemmen op het droge

Zo, we hebben hem achter de rug… de warmste dag van het jaar. Ik vind het knap dat ze dat zo kunnen voorspellen, want het jaar is ten slotte pas half op weg en de zomer net begonnen. Maar warm was het wel. En als het dan niet kwam door de zon, dan wel door de spanning van het voetballen. De oranjekoorts steeg naar extreme hoogtes …. Maar liefst naar 43 graden.


In mijn auto tenminste toen ik verwoede pogingen deed om Eindhoven uit te komen. Want er was brand en niet zo’n kleintje ook. Mijn verkeersader naar Venlo afgesloten. Brandweerwagens, ambulances en politie reden af en aan en ondertussen stond ik in files. Niks aan te doen, maar ik stond er wel. En reed rond als een kip zonder kop. Zonder airco, want zoals ik al zei had ik die nog niet laten maken. Eigen schuld dikke bult. Maar ondertussen was het wel zwemmen in mijn auto.

Dat ga ik morgen maar eens overdoen; maar dan in die Blaue Lagune. Zonder Duitsers waarschijnlijk, want die zitten met z’n allen voor de tv. Lekker rustig. Nederlands / Venloos feestje in Duitsland. Zou dat een voorteken zijn???

Tropenrooster

Het is warm, lekker warm. Hitteprotocollen treden in werking. In de trein zie ik slome, slapende mensen met open monden om het klein beetje zuurstof dat er nog over is in de coupé op te slurpen. Bij mijn ene opdrachtgever is het kantoorpand donker, want TL licht geeft extra warmte af. Er wordt ijs uitgedeeld om iedereen die niet thuis voor (of in) zijn koelkast kan zitten een hart onder de riem te steken. Bij de andere opdrachtgever wordt de airco angstvallig op -15 gezet, want mensen mochten ook maar iets meekrijgen van de bijna hittegolf. De anders zo stevig gevulde schappen met salades bij de Albert zijn leeg, je komt kletsnat uit de auto (want de airco doet het weer eens niet) en we genieten met z’n allen van zwoele avonden op het terras. Herkenbaar?


Ja, we leven in de tropen op het moment. En daar zijn we niet helemaal op gebouwd, onze hectische maatschappij is daar niet op ingericht. Dus kijken we het kunstje af bij onze zuiderburen. Ik ga redelijk laat naar bed omdat het dan lekker afgekoeld is op de slaapkamer. De ramen staan lekker open zodat frisse lucht er voor zorgt dat je in ieder geval tot een uur of 7 door kunt slapen. Lees; dit is een illusie. Op het moment dat de muggen me eindelijk met rust laten ben ik getuige van het tropenrooster van de achterbuurman. Hij begint lekker fluitend om kwart voor 6 met zijn zaag en boorwerk aan de dag…. Ja, om kwart voor 6.

Magnana, magnana. Erger u vooral niet. Blijf rustig. Het resultaat, nu om half 8 ‘s ochtends: een artikel en dit blog. Vanavond maar op tijd naar bed.

En nu balansen….

Vorige week Oranjefeest gehad. En het was leuk. En het was een bende. Maar het was vooral veel, heel veel. Wij de drank, de techniek en de entourage. Wat ook wel betekent, het hele huis omtoveren tot een oranje vesting.

Zij, de oranjefans, de oranje hapjes. Van exquise oranje paprika, gevuld met geitenkaas tot de lekker ordinaire oranje tompoezen. En van de rood-wit-blauw M&M’s tot WK zoenen, oranje cakejes en oranje chips. Te lekker allemaal. En te veel. Net nu het warme weer zich aandient, lees bikiniweer, heb ik me daar dus heerlijk te goed aan gedaan. GRRR. Ik ben maar weer aan het hardlopen geslagen. Maar wel leuk zo’n feestje!

WK Hoera!

Ik heb tot nu toe alle voetbalwedstrijden gezien. Althans zeker een gedeelte van alle wedstrijden. Ben ik een voetbalgek? Diegenen die mij kennen zullen heel hard lachen als ik dat zou beweren. En dat doe ik dan ook niet. Ik ben geen voetbalgek. En ik was eigenlijk ook in de veronderstelling dat mijn lief niks om voetbal gaf. En dat is ook zo. Ik hoef niet elke zondagavond om 19.00 uur thuis te zijn om studio sport te kijken.


Maar…
“Het WK, dat is iets anders, dat wil je gewoon volgen”, zo beweert hij.

En hij gaat dus los… tijdens het winkelen moeten we stilstaan om op een groot scherm op de Markt in Venlo Zuid-Korea tegen Griekenland te bekijken. Komen we bekaf en hongerig thuis; ja hoor de tv gaat aan om met een schuin oog de wedstrijd Italië – Paraguay in de gaten te houden. En hij lokt mij mee onder het mom van ‘dan huren we lekker een dvdtje’ en dan gaat Duitsland – Australië aan.

Zucht…Hij gaat dus los. Maar ik ga mee. Ik moet mee. Zo wordt mijn huis komende zaterdag omgetoverd tot een oranje vesting. Met oranje vrienden, oranje hapjes en oranje entourage. En dàt vind ik leuk, dàt vind ik lachen. Ik ben altijd in voor een feestje. En als ik dat doe, dan moet het ook goed. Met voetbal als aanleiding, niet als doel.

Het resultaat van deze actie, dat zie je zondag!

Niks zwart, ik ga tegenwoordig voor oranje

Vorige week trakteerde onze personeelsvereniging ons op een kleurenworkshop. En heb ik hier nu veel van geleerd? Nou, ik wist het eigenlijk wel, maar heb het altijd ontkend… zwart is niet mijn kleur. Te weinig contrast in mijn gezicht (ook wel kleurloos en of dat nu een compliment is) én ik ben het warme typetje. En daar past zwart niet bij, aldus de weelderig gekleurde kleurenconsulente. Ik ben nu in verwarring….


En ik heb mijn klerenkast aan een grondige inspectie onderworpen… Grondig, want ik heb nu eenmaal een uitgebreide garderobe. Ik houd van gekke kleren, van vrolijke kleuren, maar ook heel erg veel van ZWART. Lekker veilig, het kan met alle kleuren en het kleedt zo lekker af. En nu sta ik iedere ochtend te draaien voor mijn kast. Zwart kan niet van boven, tenzij gecombineerd met een goed sjaaltje. En jurken waar geen zwart in zit, daar kan geen zwarte legging bij. En bruine leggings worden meteen zo huisvrouwerig…. Lastig, lastig dus.

Nu overdrijf ik wel een beetje, maar ik denk er wel telkens over na. Ik ben zelfs al in de stad geweest om een goed bruin shirt te zoeken. Want dat kan wel vor mij. Maar helaas voor mij, bruin is uit deze zomer, geen shirt te vinden. Gelukkig staat oranje me wel en dat is op het moment volop in de winkels aanwezig. Sterker nog, ze puilen uit van de oranje artikelen. Laat ik me dan toch maar aan de oranjekoorts wagen. Maar daarover later meer.

Ik heb mijn partij gevonden...

Morgen is het zover, Nederland, inclusief mijn persoontje gaat naar de stembus. Maar hoe, wat en wie, daar ben ik nog niet uit... Maar ik hoor net dat maar liefst 3 miljoen mensen het nog niet weten. Gelukkig vanavond nog één debat te gaan...

Vorige week was ik aanwezig bij een ander debat, namelijk Max peilt de stemming. Eén van de bloggers van de campagne mijn tijd voor de zorg, die ik begeleid, was namelijk een van de debaters in het programma. Een leuk en verfrissend idee, burgers die in gesprek gaan met politici. Helaas was er van een echt gesprek geen sprake en ben ik niet veel wijzer geworden die avond. Niet wat mijn stemvoorkeur betreft in ieder geval...

Verder was het wel leuk om bij deze live uitzending aanwezig te zijn en 'moral support' te zijn voor Gerda, die het goed gedaan heeft.

Over mannen die vrouwendingen doen

Mannen kunnen geen twee dingen tegelijk en vrouwen kunnen niet kaartlezen. Komt je dat bekend voor? Gelukkig, want het is sneu voor de statistieken wanneer ik met mijn bericht kom. Het moet ergens wel op waarheid gebaseerd zijn. Nu heb ik mijn lief heel hoog in achting wanneer het om orientatie en richtinggevoel gaat. Is hij ergens geweest, dan herkent hij zo de weg en loodst mij, die niet zo sterk is op dit punt, overal zo heen. Ik had dus hoge verwachtingen wanneer het om kaartlezen gaat. Maar tijdens een weekendje Berlijn werd ik getrakteerd op een hilarische situatie die alle clichés tegenspreken. Je ziet het misschien niet heel goed, maar de foto hierboven laat zien waarom ik bijna op de grond heb gelegen van het lachen. Hij draaide de kaart zo behendig mee met de route die we liepen! Een echte vrouw dus!

Vooroordelen? Liever niet, tenzij...

Ik zit in de trein. Kom net uit de bus want de treinen reden niet tussen Nijmegen en Arnhem. Heb me moeten haasten en ben blij dat ik op het nippertje de aansluitende trein gehaald heb. En met mij is een meneer net zo blij. Hij wil dat graag met me delen. Ik bekijk hem eens…

Hij is een jaar of 50. Hij draagt een groezelig vieze jas, een goedkope pet waar vettige piekharen onder vandaan komen. En jawel, witte sportsokken in zijn sandalen. Niet echt mijn type dus. En omdat ik toch al wat chagrijnig ben door de hectische reis besluit ik hem keihard te negeren. Ik heb geen zin om te kletsen en ik vind hem vooral een beetje engig…

Dan schalt de melodie van de Pussycat Dolls door de coupé heen. Of eigenlijk hijgt de zangeres de woorden ‘Don’t you wish your girlfriend was hot like me’ door het treinstel. Ik kijk om me heen. Zo druk is het niet, maar het duurt even voordat de eigenaar van de telefoon zijn telefoon gevonden heeft. Het blijkt de man naast me te zijn. Mijn gevoel wordt bevestigd door zijn ringtone. Hij is engig.

Leven in eh …, met eh…, nee uit mijn weekendtas

Ik leef op het moment als een nomade. Ik pendel op en neer tussen Venlo en Zwolle, Den Haag en Venlo, via Utrecht en Amsterdam als het even moet. Dus ik leef uit een tas, een heel grote tas moet ik zeggen. En dit levert af en toe wat minder praktische situaties op.

Een heerlijk pinksterweekend in Zwolle, de dag erna werken in Den Haag. Met de trein. Moet ik ook naar Zwolle met de trein. Maar dan moet de laptop mee, zakelijke kleren en kleren voor het hele weekend. Het wordt mooi weer, minder weer. Lectuur mee, werkmap. We gaan met de motor op pad dus ook bergschoenen mee… Een hééle grote tas mee. En dat kan niet op de fiets. Dus lopen naar het station. En dat betekent ook na een lange werkdag lopen naar huis.

Op de slippers, terwijl het geen mooi weer meer is. Maar ver lopen op de nette schoenen die ik aan had kan niet, want die zijn te hoog om meer dan 50 passen mee te lopen. Oftewel, zakelijk. En mijn slippers zijn het enige alternatief. De rest ligt nog in Zwolle. In die grote tas. Die ik achter heb gelaten omdat ik niet alles kan meesjouwen naar Den Haag. En maar goed ook, want de terugweg verliep een stuk minder soepel dan de heenweg. Den Haag Venlo via Utrecht en Eindhoven. Niet erg, wel onhandig.
Net als het feit dat ik bedenk dat de broek die ik morgen aan wil… juist! Nog in Zwolle ligt!

Oei wat ben ik trots…

Op die groep die onlangs hun wedstrijd heeft verloren… Ik hoor je denken ‘huh?’Hoe dat zo? Ja, ze hebben hun wedstrijd inderdaad verloren. Net als de andere wedstrijden dit seizoen. Het niveau waarin we hebben ingeschreven is hard werken en bovendien was het team met de wedstrijden niet compleet door ziekte en blessures.

Ik was dus trots, trots op de meiden die ik wekelijks begeleid. Ze waren namelijk super positief en enthousiast. En dit enthousiasme is er niet altijd,want soms is het lastig, dat turnen. Wel willen, maar het lijkt niet te kunnen. Blessures die frustreren. Het team dat niet compleet is. Angst voor nieuwe onderdelen, of voor die onderdelen die telkens maar niet lukken. Het trainen kost veel tijd, en dat doen ze graag, maar er zijn nog zo veel andere leuke dingen om te doen…

En dat herken ik helemaal. Er zijn zoveel leuke dingen te doen. En als het even niet leuk is moet je het leuk maken. En hier zie ik mijn taak voor de meiden. Daarom ben ik trainster. Het kost me soms veel energie, maar het levert veel energie op. Hun plezier is mijn plezier. Hun enthousiasme en inzet voedt het mijne.

En gelukkig ik zie hem weer, die positiviteit. Houden zo!

Het blarenseizoen is weer begonnen!

Je voelt het, je ziet het en hoort het; de lente is weer in het land. Die is voor mij pas echt begonnen wanneer ik mijn winterse laarzen aan de kant kan schoppen, de sokken in de lade kan laten liggen en weer met mijn blote voeten in mijn pumpjes kan stappen. Dat kan mij niet vroeg genoeg zijn.

Mijn voeten denken daar echter heel anders over, dit blijkt ook dit jaar weer. Zij zijn niet zo snel zomerklaar als mijn hoofd graag zou zien. Ze denken zelfs; “wat doe je ons aan! We hebben de hele winter lekker toegestopt gezeten, beschermd tegen het schuren van die onmogelijke schoenen die je soms aantrekt.”

Juist ja, ze protesteren hevig… en de eerste blaren zijn een feit. Maar liefst vijf stuks prijken er op mijn tenen, waardoor ik gisteravond geen stap meer kon zetten. Met als resultaat van vandaag: charmante zilveren pumps… met herensokken! Weliswaar de dunste die mijn lief in zijn kast had liggen, maar toch. Het zorgt ervoor dat ik de dag enigszins lachend doorkom, maar mijn schijnbaar stralende glimlach is meer die van een boer met kiespijn. Tja, het doet toch behoorlijk afbreuk aan het zomergevoel, morgen toch weer even de laarzen aan.

Onbekend maakt onbemind?

Gisteren ben ik naar de film White material geweest in het filmhuis in Venlo. Dit is een franse film over een naderende burgeroorlog in een Afrikaans land. Waar het gevaar voor met name blanken met de minuut groeit, maar een blanke eigenaresse van een koffieplantage weigert te vertrekken uit het land waar ze is geboren. En waar ze uiteindelijk wordt geconfronteerd met de consequenties van haar eigenwijsheid en naïviteit.

Ik vond de film intrigerend door de traagheid, spannend door de muziek en indrukwekkend door het realistische filmwerk. Hij heeft me dan ook constant weten te boeien.

En met mij volgens mij acht andere bioscoopbezoekers. Inderdaad, de zaal was bijna leeg. En dat op een zaterdagavond. Ik begrijp het niet zo goed. Goede film, je betaalt een schijntje voor een avond entertainment, gezellige sfeer, vriendelijke medewerkers die er nota bene vrijwillig werken. Midden in het centrum van onze eigen stad.

Een verklaring? Die heb ik niet echt. Er worden geen enorme kaskrakers vertoond en eerlijk is eerlijk, soms zit er wel eens een film bij die wat tegenvalt. Maar is dat in de grote bioscopen niet net zo? Het filmhuis is misschien niet zo bekend onder de Venlonaren. Maakt onbekend in dit geval onbemind? Wat mij betreft zou dit volledig onterecht zijn… Bij dezen ook een pleidooi voor het filmhuis in Venlo.

Yes! We did it...!

Zondag 22 maart, de dag waar we een beetje huiverig naar uitgekeken hebben is voorbij. Zonder optimale voorbereiding, maar met heel veel goede moed stonden we in onze flitsende outfitjes aan de start van de 10 kilometer van de Venloop.

We hebben lekker gelopen, door de regen, door de wind, maar aangemoedigd door de vele mensen langs de kant. Helemaal gaaf. Nu weet ik waarom duizenden mensen dit doen. En wat ben ik dan toch wel trots op mijn stad; dit is Venlo ten voeten uit. En masse steunen de venlonaren dit fantastische evenement. Het geeft mij in ieder geval een klein beetje vleugels. Een klein beetje maar, want onze tijd was nog geen toptijd te noemen, maar voor mij top genoeg. En dan blijft er ook nog wat te verbeteren over.

Want dat gaan we doen! Het is (weer) het begin van een mooie hardloopcarriere. Wellicht volgend jaar het echte werk, de halve marathon. De intentie is er in ieder geval, de daden volgen vast nog.

Laat een stel amateurs los….

Menig automobilist moet afgelopen donderdagavond vreemd opgekeken hebben in het centrum van Venlo. Hij of zij werd geconfronteerd met de vele camera’s langs de weg. En nee, het was niet de zoveelste guerilla politieactie, dit diende een ander doel: licht vangen, het juiste moment pakken, met lange sluitertijden oefenen.

Juist, onze groep amateurfotografen was losgelaten om buiten in het donker aan de slag te gaan. Het resultaat vind je hier…. Let vooral ook even op de foto van het stoplicht. Dus, wanneer je me binnenkort in het donker langs de weg ziet staan om de zoveelste onmogelijke foto te maken, zwaai dan vooral even!

Je verzint wel eens wat

Ik moet zelfs beter gaan zitten om überhaupt nog iets door mijn achteruitkijkspiegel te kunnen zien… Mijn auto is namelijk propvol, met schilderijlijsten, bouwlint, een oude telefoon en nog meer attributen die ik gisteren nodig had. En dat was heel wat. Gewapend met steekwagen, die ik ook nog bij me had, moest ik alles uitladen.

Ik hoor je denken: ‘wat doet een communicatieadviseur in vredesnaam allemaal?’ Nou je bent bijvoorbeeld verbonden aan een mooi, grootschalig project zoals de renovatie van het gemeentehuis in Venray. En je bedenkt creatieve dingen voor de klant. In dit geval een tentoonstelling. En die kun je mooi van achter je bureau bedenken en laten ontwerpen. En veel collega’s helpen mee. Maar uiteindelijk ben ik diegene die bij de klant over de vloer komt en daarom mag ik inrichten, plakken, afzetten, sjouwen, repareren totdat het er piekfijn uitziet. Een adviseur, juist die adviseert, maar is ook zeker niet vies van de uitvoering…

En het resultaat mag er zijn: een tentoonstelling met het thema ‘oud ontmoet nieuw’, over hoe het was, hoe het is en hoe het worden zal. Het kost wat energie, maar dan heb je ook wat!

Sas meets VVV

Mensen in mijn omgeving konden het bijna niet geloven, maar afgelopen zaterdag was het zover. Een vriend gaf me de kaartjes en ik kreeg de kans om VVV in actie te zien. En het was een hele belevenis, mijn eerste voetbalwedstrijd.

Maar wel jammer; kom ik een keertje kijken, verliezen ze. En ik denk, met mijn miserabele voetbalkennis, te weten waarom. Niet omdat Calabro geschorst was of Uchebo geblesseerd. Dit kwam omdat de beste spelers om me heen zaten. Je hoort het zo vaak, mannen die commentaar hebben op het spel van hun favoriete club. En eerlijk is eerlijk, ik ben ook niet anders gewend, vroeger thuis, zondagavond studio sport. Inclusief thuiscommentaar.

Ik heb wel veel geleerd… Dat je bijvoorbeeld schoten op het doel laag moet inzetten en vooral niet hoog, want daarmee geef je de keeper meer kans de bal te pakken. Maar toch snap ik het niet echt… wanneer je toch de moeite neemt om naar het stadion te gaan, gezellig een avondje uit, je thuisclub toejuichen… of niet natuurlijk.

Maar ach daar zal ik wel vrouw voor zijn. Zo miste ik bijvoorbeeld ook het commentaar dat ik gewend ben op tv. Best lastig en ik heb naderhand toch nog maar even de samenvatting gekeken. Dan wordt er ook een waardering aan de wedstrijd gegeven. Slechte wedstrijd. Jammer. Voor herhaling vatbaar? Zeker… ik vond het absoluut de moeite waard. Een avondje entertainment… op het veld en in het publiek.

Hier doe je het toch voor....

Iedereen die me kent weet dat turnen één van mijn passies is. En dat het ook veel tijd kost. Maar het is meer dan de moeite waard. Dat bewijst deze foto. Met dank aan Arlette, die deze foto gemaakt heeft....

Welke relatie hebben wij?

Het is enorm druk in de stationshal van Utrecht, zoals altijd. Mensen kijken om. Ze roepen: ‘lachen’, maar vragen zich volgens mij vooral af wat onze relatie is. En wat de reden is van deze vreemde fotoshoot, midden tussen de mensen.

Vandaag was het zover, de aftrap voor de nieuwe bloggers van Actiz. En een eerste terugkombijeenkomst voor de bloggers die al een paar maanden bezig zijn. Ik begeleid op dit moment één van hen en zij biedt mij wekelijks een kijkje in de zorgwereld. En niet alleen mij; iedereen kan op www.mijntijdvoordezorg.nl lezen over de échte wereld van de zorg. En die verschilt behoorlijk van hetgeen we door de media voorgespiegeld krijgen. Ik geniet wekelijks van de verhalen en krijg er energie van. Ik vind het heerlijk dat ik een bijdrage kan leveren aan dit mooie project.

Nu ga ik een tweede blogger begeleiden. Zijn eerste verhaal verschijnt binnenkort. En ik verwacht dat dit de start is van nog meer mooie verhalen. Om die reden werden hij en ik op de foto gezet. De start van onze prille werkrelatie werd hier vastgelegd.

Windkracht 100… lekker hardlopen

De lente zou in aantocht moeten zijn, maar niet in Nederland hoor. Het regent, het sneeuwt en soms waai je letterlijk weg. Weet je het nog? Anderhalve week geleden op zondag? Heel Nederland zette de verwarming hoger, deed de gordijnen dicht of kroop gewoon gezellig in bed. Het was namelijk windkracht 100 buiten.

En wij? Wij gingen een rondje rennen. Ik voel de druk van de 10 kilometer namelijk. 21 maart komt steeds dichter bij en ik ben er niet klaar voor.

En dat rondje werd een rondje van maar liefst 7,5 kilometer! De eerste helft viel mee; maar toen hadden we dan ook de wind in de rug. Maar de tweede helft… Afzien, vechtend tegen windkracht 100, de wind die me vooral nogmaals inwreef dat ik binnen had moeten blijven. En mijn ratio zei hetzelfde. Waarom moest dit nou weer zo nodig? In de striemende regen, onder het randje van mijn pet, zag ik de hardloopschoenen van mijn lief moeizaam voortbewegen. Net wat minder moeizaam dan de mijne overigens, en ze helpen me altijd mezelf voort te slepen. Want stoppen is geen optie, nooit, ook niet met dit weer.

Zo gezegd, zo gedaan. Het is gelukt, het geeft een kick en het geeft vooral moed voor die 10 kilometer. Eenmaal thuis, nagenieten, gordijnen dicht en lekker eten! Net als de rest van Nederland!